18.eguena, URTEAN ZEHAR

HOMILIA

Juan Joseren HILETETAN

Zb 20, 1-13
Mt 16, 13-23

 

Senideok: hildako gure senideen inguruan alkartzen garanean, bizikizun edo esperientzia sakonak bizi izan geikez gure barruan, isiltasunean murgiltzen jakin ezkero. Gehienetan ez dogu holangorik egiten eta azaleko eta huskeriazko esalditxoetan gelditzen gara, holangoak-eta esanez: egon dan lez egotekotan, hobeto dago orain, atseden hartuko dau-ta, edo antzeko esaldiak.

Baina heriotzeak eroaten deuskuna maite-maitea izan badogu, gure barrua saminez geratzen da, estu, larri eta negarretan; eta, sinistuna izanik, otoitzera joten da, behin baino gehiagotan garrasika, Jainkoaren erantzun eta kontsolamendu bila.

Gauza ederra da, senideok, gure hildakoen inguruan alkartu eta honei azken agurra emotea. Eta ekintza hau sinismenetik egiten dogunok, badogu Jainkoaren kontsolamendurik aurkitzen Jesukristoren bizitzea eta haren hitzak-eta gogoratuz.

Hausnartu daiguzan, ba, gaurko irakurgaiak argitasun eske, Jainkoaren kontsolamendu eske. Aurkituko dogu argitasunik eta kontsolamendurik gure bizitzak arakatzen eta ikutzen izten badeutsogu, eta Jainkoagana bihurtzeko gogorik badogu.

Lehenengo irakurgaiak, Jainkoak askatasunera daroan herriaren mormoxetak eta usterik eza salatzen dauz; baita harek dauzkazan gidariak ere (Moises eta Aaron). Badau usterik Jainkoak bere herriagan; baina honek biraoz erantzuten deutso oztoporik txikienean. Geure artean ere zenbat holango, ezta? 

Egoera bardin edo antzekoa aurkitzen dogu ebanjelioan ere: Jesusek bere uste on osoa jarri dau, hain bulartsu erantzuten deutson Pedrogan: harkaitz izena emoten deutso eta zeru-lurren agintea (giltzak). Baina, une berean, bere heriotzeaz hitz egiten dauanean, Pedrok bere agintea zalantzatan ikusten dau, antza, eta, Jesus bere eginkizunetik desbideratu gura daualako, berba gogorrak entzun behar dauz: kendu nire aurretik, Satanas! 

Senideok: sinismenak, Jesukristoren bitartez, Jainkoagan uste on (edo konfiantza) osoa jartera garoaz. Uste on hori haren berbea entzutean eta haren Semearen misterioak senideekaz ospatzean indartzen da.

Uste on hori dala-ta, Jainkoak gure atsegintxoak beteko dauzela, edo gure bizitzan aurkitu geikezan oztopoak leunduko deuskuzala uste badogu, onak gagoz! Paretik kenduak izango gara!

Gure bizitzan zehar, Israel herriak eremuan zehar lez, hainbat oztopo aurkituko doguz. Izan bihotz eta uste on Jainkoagan! Ez gaitu hondatu gura, hutsik barik egongo da geure ondoan gure atseskabe unean, adore emoten, laguntza eskeintzen... harik eta beragana heldu arte, gaur gure anaia I. eroan dauan lez.

Jainkoari lepo emotetik jatorkun hondamena ez jasateko, jo daigun sarri haren berbea entzun eta hausnartzera; eta haren Semearen misterioak ospatzera, bere erregalu dogun bizitzea bere gogora beteten ahalegintzeko. Egun baten, gaur gure anaia I.-rena beteten dauan lez beteko dau-ta gutariko bakotxarena ere. Izan gakiozan esker oneko eta sentitu daigun geure ondoan, batez ere gure atsekabe-uneetan.

Miércoles de la 18ª semana (I)

EN EL FUNERAL DE Miguela

 

Nm 13, 1-3ª.25b—14, 1.26-30ss
Mt 15, 21-28

 

HOMILÍA 

Hermanos: cuando nos reunimos en torno a nuestros hermanos difuntos a la hora de despedirlos, podemos sentir profundas experiencias de humanidad, de cariño, de amor, si sabemos aprovechar el silencio interior, tan necesario para este tipo de experiencias.

La pena es que la falta de costumbre de descender a nuestra interioridad nos hace bandearnos en la superficialidad, donde nos contentamos con despejar el horizonte con frases tan vanas y manidas como éstas: para vivir como estaba, mejor está ahora, que descansa... Lo suyo ya no era vivir, entre tanto tubo y droga... Es una pena, pero hay que saber aceptar... 

Cuando es una persona realmente querida y amada la que la muerte nos arrebata, nos resistimos al hecho de la separación definitiva que supone la muerte, y, si somos creyentes, elevamos nuestra mente a Dios para clamar ante él, manifestarle nuestro dolor y esperar respuesta.

Qué bien queda iluminada esta situación desde el evangelio que acabamos de proclamar. La cananea, ¡una mujer, y pagana!, se acerca a Jesús, salida misteriosamente de aquellos lugares —nos dice el evangelista— y, por respuesta, recibe la no respuesta de Jesús, como el desprecio más absoluto. La situación se nos antoja muy extraña, e incomprensible para los que disfrutamos de tantos derechos que no sabemos qué hacer con ellos, y creemos que todo se nos debe y no sabemos agradecer.

Pero no lo fue para la cananea que, como madre sufridora, se postra ante Jesús y retuerce su argumento buscando en él un resquicio que provoque el milagro: también los perrillos comen de las migajas que caen de la mesa.

Cuando uno contempla aquel cuadro y escucha los argumentos de Jesús, de sus discípulos y estas palabras, no puede menos de aplaudir a aquella mujer, como no pudo tampoco Jesús, que alabó su gran fe.

¿Verdad que a nosotros, que rezamos de vez en cuando, enterramos a nuestros muertos y consumimos algún que otro sacramento nos falta esa fe? Nos parecemos más a aquel pueblo que, sacado de Egipto, camino de la Liberación, no para de murmurar contra Moisés y contra su Dios en cada dificultad que se le presenta en el camino, y quiere hacerles responsables de su suerte.

¿Puede hacer algo Moisés, si aquel pueblo no pone nada de su parte? ¿Puede obrar Dios la salvación si el pueblo, (o tú y yo), no pone/mos nada de nuestra parte?

La mujer cananea ha de servirnos de ejemplo: no se consume en su dolor y en su pena; acude a Jesús, aunque ella es pagana; asume el desprecio de no ser atendida en primera instancia; pero confía plenamente en aquél que lo puede, y lo doblega con su corazón de madre dolorida.

Dios nos pone a prueba. No nos da facilidades, ni accede a nuestros caprichos. Dios es el Padre que espera nuestra respuesta de hijos que se verá cumplida con la Tierra Prometida, con la Vida eterna en su seno. Seamos agradecidos con él al presentarle a nuestra hermana Miguela.

 

 

08/06: Jaunaren «antzaldatzea»

(Juan eta Jose Luisen hiletetan)

Dn 7, 9-10.13ss
2Pe 1, 16-19
Lk 9, 28b-36

 

HOMILIA 

Senideok: hildako gure senideen inguruan alkartzen garanean, bizikizun edo esperientzia sakonak bizi izan geikez gure barruan, isiltasunean murgiltzen jakin ezkero. Gehienetan ez dogu holangorik egiten eta azaleko eta huskeriazko esalditxoetan gelditzen gara, holangoak-eta esanez: egon dan lez egotekotan, hobeto dago orain, atseden hartuko dau-ta, edo antzeko esaldiak.
 

Baina heriotzeak eroaten deuskuna maite-maitea izan badogu, gure barrua saminez geratzen da, estu, larri eta negarretan; eta, sinistuna izanik, otoitzera joten da, behin baino gehiagotan garrasika, Jainkoaren erantzun eta kontsolamendu bila.
 

Gauza ederra da, senideok, gure hildakoen inguruan alkartu eta honei azken agurra emotea. Eta ekintza hau sinismenetik egiten dogunok, badogu Jainkoaren kontsolamendurik aurkitzen Jesukristoren bizitzea eta haren hitzak-eta gogoratuz.
 

Gaurko Liturgiak, Jesusen antzaldatzea ospatzera eta geuretzera egiten deusku dei, eta laguntzen deusku antzaldatze horren esanguraz jabetzen.
 

Jesusek Tabor mendira igoten dau: bere eguneroko ingurutik urten egiten dau, ba, eta Jainkoagandik hurrago jarten dala esan gura deusku igote horrek.
 

Eta otoitzean jarten da. Zelango otoitza Jesusena! Aurrean ikusten dau zer jatorkon (nekaldia eta heriotzea), eta Jainkoaren esku jarri gura dau, harengan jarriz bere uste on osoa.
 

Otoitz horretan badau erantzunik: Antxinako exodo edo urteerako autorleak agertzen jakoz, laster Jesusek berak jasan behar izango dauan exodo edo nekaldi-heriotz-Jainkoaganatzea aintzazkoa izango jakola autortzen.
 

Otoitzak adorea emongo deutso Jesusi. Pedrok-eta ez dabe ulertuko, bildurrak iruntsita dagoz-eta. Baina esperientzia ha barru-barruan sartu jaken, eta haren barri emoile bihurtuko dira euren apostolutzan. Entzun deutsogu Pedrori 2. irakurgaian: sinismenaren testigantzan ez dabela euren esperientzia besterik erabilten.
 

Senideok, ba: hildako gure senide Jose eta Jose Luisen inguruan egiten dogun otoitzak eta hausnarketeak izan daiela entzun dogun berbearen laguntza. Eroan gaizala, lehenengo ta behin, Jainkoagan uste on izatera: bizitza honetatik urteteak Jainkoaren altzoko betiko bizitzara garoazela.
 

Eta horren pozean eta argitasunean bizi izan gura badogu, egin daigun barru-isiltasuna, aldendu gaitezan, noizbehinka, inguratzen gaituen zaratetatik, jar gaitezan otoitzean, eta emon deioguzan eskerrak Jainkoari gure bizitzak bere aintzan daualako amaierea. Eta ahalegindu gaitezan horren lekuko (edo testigu) izaten: apostolu.